ข่าวนี้ ผมถูกส่งไปเชียงใหม่ กับกรมบังคับคดี ไปดูว่า อสังหาริมทรัพย์ พวกหนี้เน่าเป็นยังไงบ้าง
อธิบดีกรมบังคับคดี ลางน้อย
แถลงข่าวได้ไม่น่าเข้าใจอะไรเลย ซึ่งเป็นเรื่องที่เกิดปัญหาละ

มีสไลด์ข้อมูล โอ้โห...เยอะยั้วเยี้ย แล้วไปเร็ว จับอะไรไม่ได้เลย
ทีนี้เป็นปัญหาว่าจะเอาอะไรไปเขียน แถมไปถามนอกรอบ ก็ไม่ค่อยจะตอบ
ไม่ค่อยจะคุย จะเอาแต่จะรีบกลับไปงานศพใครก็ไม่รู้ ไม่คุยด้วยเลย

เอาล่ะสิ ทีนี้งง ไอ้ตอนจะไปเขียนข่าวนี่แหละ ยังดีที่เพรสรีลีส ข่าวที่เขียนมามีประเด็น
และข้อมูลใช้ได้ ผมก็เลยเอาข้อมูลที่เขาแจกให้ นำมาเขียนส่ง

ทีนี้พอเสร็จงาน ตกค่ำ ไหนๆ มาเชียงใหม่ทั้งที ผมก็เลยถือโอกาสออกไปตระเวนราตรี
กับ PR และนักข่าวอีกคน แต่ว่าทั้ง 3 คนนั้นกลับกันเร็วมาก
ผมก็ขอไปต่อคนเดียว ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้ผมเสียงงาน หรือว่าสร้างความเดือดร้อนให้ใคร
เพราะผมก็สามารถทำตามกำหนดการได้ทุกอย่างในวันรุ่งขึ้น

แต่ว่ากลับกลายเป็นความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของผม ย้อนกลับมาเล่นงาน
หลังจากกลับไปที่กอง ข่าวที่รู้ถึงหูของพี่กุ้ง ผช.บก.นิสสิเนส ที่ดูแลเรื่องอสังหาฯ

พี่กุ้งเรียกผมไปต่อว่า บอกว่ามันทำให้เสียชื่อเสียง แล้วเราเป็นแค่เด็กฝึกงาน
แ่ละการที่เราออกไปคนเดียวอย่างนั้น คนที่รับผิดชอบก็คือพี่อาร์ของกรมบังคับคดี และเนชั่น
หากอยากออกไปเที่ยว คือต้องไปเอง ไม่ใช่ที่กองส่งไป หากที่กองส่งไปต้องทำตัวให้ดี
เพราะ เรื่องวินัยของที่นี่ถือว่าเป็นเรืื่่องสำัคัญ ทีนี้ก็คงไม่กล้าส่งไปที่ไหนอีกแล้ว ...มาเป็นชุดๆ

ไม่ใช่แค่พี่กุ้ง เรื่องนี้พี่หลินก็รู้ แต่ก็ไม่ได้ซ้ำอะไร เพราะรู้แล้วว่าโดนพี่กุ้งซัดไปแล้วหนึ่งรอบ

ผมรู้สึกเสียใจและไม่ิคิดจะทำแบบนั้นอีก





Published on May 1, 2008 p.4A
The Nation